Eetkamer: beelden van afzondering

Twee gebogen side tables staan tegenover elkaar en trekken in de ruimte een denkbeeldige cirkel. In die cirkel staat een eettafel met inkepingen op de hoeken, alsof hij uit papier werd gevouwen. De stoelen bij de tafel hebben een gebogen onderstel, net als de andere meubels zijn ze wit zodat het licht op de krommende vlakken met de vele tinten grijs goed uitkomt. Het witte kabinet is een vernuft van lades en deuren die als een puzzel in elkaar passen, de kast kan zowel open als dicht gebruikt worden. Simon de Boer zoekt de essentie van het tafelritueel in een wereld vol fastfood.

De 'stille' uitnodiging voor Beelden van Afzondering, letters in preeg en een citaat van Maurice Maeterlinck in vernis. Grafisch ontwerp Elfriede Bril.

Het witte kabinet met zes lades, open en dicht. Alle foto's Maarten Corbijn.

Achterkant side table van gebogen MDF en grenen latten.

Voorkant side table, de bocht is een fragment van een cirkel. Het lijk ook wel een laken dat plechtig over een houten frame hangt.

Eettafel. De poten lopen via de inkepingen over in het blad. De inkepingen geven het blad een bepaalde spanning of belangrijkheid. Vergelijk ook deze kussens.

De witte stoel. Als het moest dan zou Simon de Boer deze stoel als zijn favoriete meubel uitroepen, het beste dat hij maakte: 'Ik luisterde in die tijd heel veel naar de a-tonale, zeer compacte muziek van Anton Webern waarin de stilte tussen de noten een grote rol speelt. Zijn muziek zit in dit ontwerp, in de ruimtelijkheid en ook weer in de ontkenning daarvan. Vlak, lijn, massa, dikte, bocht, schaduw, inspringing, het is moeilijk uit te leggen ...'

Man, december 1990, Chris Reinewald

Catalogus Nederlandse Kunst Aankopen 1991.

De tentoonstelling Beelden van Afzondering reisde langs verschillende galerieën. In Den Haag, bij Pand 102, kwam iemand van de Rijksdienst Beeldende Kunst langs en liet weten de eetkamer te willen aankopen. Vervolgens hoorde niemand meer iets. Tot de tentoonstelling weer terug was in Amsterdam, in Simon de Boer zijn eigen galerie op de Bloemgracht.

Op een dag stopt een autootje met gierende remmen en parkeert voor de deur. En vrouw stapt uit, stapt bij de galerie naar binnen en zegt: 'Het verkeer op de Rozengracht zit helemaal vast, ik dacht ik neem de Bloemgracht. Zie ik plotseling in een ooghoek die meubels staan en realiseer ik me dat ik die nog zou aankopen'. Het was dus de functionaris van de dienst. De aankoop werd daarna snel geregeld.

Simon de Boer: 'Het was heerlijk dat het geïnvesteerde geld door de aankoop weer vrij kwam en ik nieuw werk kon laten uitvoeren. En het was ook een blijk van waardering voor het werk dat ik toen maakte. Toch heb ik er ook een gevoel aan overgehouden dat ontwerper zijn in Nederland, leven op drijfzand betekend. Dat ontwerpers-bestaan hangt van toeval aan elkaar want wat als er die dag geen file op de Rozengracht stond?'  

NRC, 4-10-1990, Tracy Metz

Volkskrant, 15-12-1990, Jaap Huisman