Zee collectie
In de loop van de jaren negentig, na de val van de Sovjet-Unie, kon je op de Nederlandse concertpodia steeds vaker moderne Russische componisten horen. Eén van hen was Alfred Harriyevich Schnittke (1934-1998). Simon de Boer weet niet meer welk stuk het was maar de componist zijn muziek kroop onder zijn huid en toen hij Schnittke's Passacaglia leerde kennen wilde hij er direct iets mee gaan doen. Het stuk is geïnspireerd op de zee met haar golven, hetgeen prachtig aansluit op de klassieke Passacaglia waarvan de vorm gebouwd is op herhalingen van een thema. In het stuk van Schnittke vangen golven kabbelend aan, zwellen aan tot een climax en keren daarna kabbelend terug naar het motief van het begin. Het stuk is geschreven voor een 80 koppig orkest. Het extra grote CREA-orkest speelde onderleiding van Bas Pollard. Paradiso zat al half vol met het orkest. De uitvoering op 19 november 1999 was de Nederlandse premiere van de compositie.
Simon de Boer liet zich eveneens door de zee inspireren. Zoals de video van de show laat zien behelst de grote collectie zwarte strandkleding van een glitterstof waarover zwarte Swarovski kristallen waren gestrooid, regenjassen, -broeken en -rokken (!) van Engelse wasdoek met magneetsluitingen, kleding uit tweed met aan de randen dezelfde zwarte kristallen als van de strandkleding, prints van kranten verwerkt tot tweezijdige, omkeerbare overhemden, blouses, een korset, een heupstuk of geplooid verwerkt in splitten van rokjes, monumentale breiwerken van stroken gescheurde coolwool en een draadje mohair en tot slot enkele ontwerpen van zeehondenhuid. De catwalk zelf bestond uit meerdere trappen waardoor de modellen als door golven gedragen op en neer gingen.
Simon de Boer kreeg veel kritiek op het gebruik van de zeehondenhuiden: 'Maar die mensen kende het echte verhaal niet, ik deed juist iets goeds!' Het echte verhaal: Simon de Boer werd benaderd door de stichting Artic Peoples Alert, dat opkomt voor de rechten van de Inuit. De Inuit waren werkloos geworden sinds het EU-verbod op zeehondenjacht. Natuurlijk, die baby-zeehondjes die moesten beschermd worden maar de koeien worden pas geschoten als ze vier jaar oud zijn, omdat ze dan een flinke huid hebben maar ook lekker veel vet waar de Inuit ook weer van alles mee maken. En het is scharrelvlees dat met harpoen vanuit gammele bootjes wordt geschoten. Dus voerde de stichting actie en gaf Simon de Boer een aantal huiden cadeau om daar kleding van te maken en zo aandacht te vragen voor de nijpende situatie van de Inuit. De ontwerpen werden ook getoond op een manifestatie in Den Haag.
Het project kwam tot stand met subsidie van de Mondriaan Stichting, het Anjerfonds en het Fonds voor beeldende kunst, vormgeving en bouwkunde. De make-up was van MAC en het haar en de pruiken van de Shampoo Planet.
Met de symfonische presentatie van de collectie haalde Simon de Boer de voorpagina. Het Parool, 20 november 1999.
Boven: de uitnodiging voor het project in Paradiso.
Onder: het programma werd tot bootje gevouwen. Grafisch ontwerp uitnodiging en programma Annelies Frölke.
Cameraman Olivier Jansen kwam weer filmen. Onder de link naar Boetiek TV.
Boven: de overhemden van krantenstof waren omkeerbaar tot een zwart overhemd met krant-details.
Onder: deken van tweed.
Boven: van stroken gescheurde cool-wool en een draadje mohair werden truien en vesten gebreid (vergelijk het breiwerk uit de Jeans Collectie). De handgebreide truien waren erg populair en er ontstond een behoorlijke wachtlijst.
Onder: contactvel, back stage foto's.
Boven: Het Parool, 23 november 1999, door Ivo Weyel
Van de zeehondenhuiden, gekregen van de Inuit, werd een broek, jas, rokje en sjaal gemaakt. De stukken werden gecombineerd met tops van bruin rubber voorzien van een godsoog - een verwijzing naar gebreide schipperstruien die traditioneel zo'n godsoog-patroon ingebreid hebben.
Onder: De zak-insteken van de jas zijn cirkels, de hanglus is een stoere metalen ring in een lapje zeehond. Voor de mouwomslag werd naad aangeknipt (bij bont worden delen zonder naadtoeslag aan elkaar gestikt), vergelijkbaar met een selvedge-jeans. De eigenaar van de jas verwijderde de roestvrijstalen knopen die Simon de Boer speciaal uit staalplaat liet stansen en bracht traditionele knopen aan. De jas is niet gevoerd om een zo ruw en eerlijk mogelijk gevoel te geven, dichtbij de primitieve kleding van de Inuits. De haren van de huid zijn opgebouwd uit luchtkamers, de jas is ongelooflijk warm.
Boven: De muziek van Schnittke heeft een haast ondraaglijke, melancholieke zwaarte. Simon de Boer zocht naar een equivalent en liet schrijnend krantennieuws, geselecteerd rond het zee-thema op stof drukken en waar vervolgens kleding van werd gemaakt. Het is ook een verwijzing naar een oud gebruik om tijdens koude winters een stapeltje kranten onder je jas te stoppen.
Links: een amulet van leer, verzegeld met een trosklem uit de scheepvaartindustrie. De perforatie is een z.g. godsoog, de spirituele inhoud van het zakje is onbekend. De amuletten werden voor de gelegenheid ingestraald door Els Pandora, een spiritueel medium.
Boven: rokplooi gevuld met plissé van kranten-stof die bij het lopen steeds uitwaaiert.
Onder: voorkant korset bekleed met kranten-stof.
Boven: Heupvulling in druppelvorm van kranten-stof. De vulling gaf volume aan de plooien van een a-symetrische rok van Baai. Het heupstuk heeft aan de onderkant een kousen-ophouder. De rok had onder de plooien een split, vandaar.
Onder: achterkant korset.
Vrij Nederland, 13 november 1999, door Barbara van Erp.
Boven: Poster voor het project. Grafisch ontwerp Annelie Frölke.
Onder: Simon de Boer in zwembroek met Swarovsky kristallen. De modellen werden ingesmeerd met modder uit de Dode Zee en kregen een transparante strandbal gevuld met zwarte olie. Simon de Boer ging zo op de foto voor een modebijlage rond het Millennium. Het Parool, 11 november 1999, door Dorien Biersteker.
Onder: eenvoudig badpakje van zwarte glitter-stof met zwarte Swarovsky kristallen. Voor de show waren alle strik-koorden aan het zwem/badgoed extra lang gemaakt waardoor het leek alsof de modellen zeewier achter zich aantrokken.
